Ken je dat gevoel? Je ziet iets gebeuren dat niet klopt. Iemand doet iets wat echt niet door de beugel kan. Je hoort iets wat tegen alle logica of eerlijkheid ingaat. En omdat je een sterk rechtvaardigheidsgevoel hebt—omdat je niet zomaar wegkijkt—zeg je er iets van. Niet om iemand af te breken, niet om te zeuren, maar gewoon omdat het niet klopt.

Er is een moment geweest waarop ik me realiseerde dat ik voor sommige mensen 'te veel' was. Te luid, te gevoelig, te enthousiast, te uitgesproken. Misschien herken je dat gevoel ook wel – dat je aanwezigheid, je energie, of je emoties te intens lijken voor de mensen om je heen. En wat gebeurt er dan? Mensen beginnen zich terug te trekken. Ze laten je vallen, vaak zonder uitleg, en laten je achter met vragen die in je hoofd blijven rondspoken. Was ik te veel? Heb ik iets verkeerd gedaan?

Het idee dat dingen gemakkelijker worden na verloop van tijd is een veelgehoorde uitspraak, maar is dat echt zo? Is het echt dat de uitdagingen waar we mee geconfronteerd worden minder worden, of is het eerder dat we sterker worden, zodat we beter in staat zijn om met die uitdagingen om te gaan?

Het leven is een constante stroom van veranderingen, en vriendschappen vormen daar geen uitzondering op. Mensen komen en gaan, soms onverwacht, en dat kan pijnlijk zijn. Ik begrijp deze gevoelens maar al te goed, want ik heb ze zelf ook ervaren. 

In een wereld doordrenkt van schijnbare willekeur en onverwachte gebeurtenissen, is het gemakkelijk om te geloven dat toeval de sturende kracht is achter ons bestaan. Voor velen lijkt het idee van toeval een geruststellende gedachte te zijn - een manier om de complexiteit van het leven te rationaliseren en te accepteren dat sommige dingen gewoon gebeuren zonder reden. Maar voor anderen, waaronder ikzelf, gaat de overtuiging verder dan het oppervlak van de realiteit. Als spiritueel persoon geloof ik sterk dat alles een reden heeft, zelfs als die reden op het eerste gezicht onzichtbaar lijkt.

Heel lang heb ik gezwegen, angstig voor het oordeel van anderen en bang voor de reacties als ze mijn kwetsbaarheid zouden ontdekken. Maar een paar jaar terug besloot ik dat het tijd was om het stigma rond mijn vroegere mentale gezondheid te doorbreken.