Wanneer je opgroeit met ongelukkige en/of emotioneel afwezige ouder(s), ontwikkel je manieren om de goedkeuring van anderen te krijgen die je van je ouders nooit hebt gevoeld.
Je gaat bijvoorbeeld gaan pleasen, bent extreem perfectionistisch of hebt last van verlatingsangst.
Vanwege hun onvervulde behoefte aan zorg, worstelen inmiddels volwassen kinderen, zowel mannen als vrouwen, vaak met intieme relaties. Het is een soort van emotionele verwaarlozing in de kindertijd en het is wat mij ook heeft geraakt.
Mijn ouders waren niet compleet gelukkig. Dat ben ik zeker. Ik heb mijn ouders jammer genoeg vaak zien huilen. Elk gingen ze op hun eigen manier om met hun verdriet.
Mijn vader vluchtte bijna elke avond in drank. Mijn moeder in de zorg voor haar kinderen en in haar boeken, maar ze volgde snel ook het pad van mijn vader. Waardoor mijn beide ouders minder toegankelijk werden. Ikzelf heb het daar enorm moeilijk mee gehad.
Ik kon mijn emoties moeilijk zichtbaar maken thuis. Ik wou geen 'extra last' voor hen zijn. Ik wou mijn ouders eerder gelukkig zien. En deed hier dan ook alles voor.
Ik heb het mezelf zeer lang moeilijk gemaakt. Ik wou steeds anderen gelukkig maken en zette mezelf nooit op de eerste plaats. Ik deed dit geheel onbewust en deed dit op latere leeftijd nog. Ik was niets anders gewoon en had het me zo aangeleerd. Ik wil steeds zo perfectionistisch zijn, voor mezelf en anderen.
Ik kreeg heel veel beantwoord in het boek van Jasmin Lee Cori 'De emotioneel afwezige moeder'.
Ik heb niet altijd te kiezen wat me overkomt, maar ik kan wel kiezen hoe ik ermee om ga.
Help, ik heb paniek.
Ik voelde me vaak niet gewaardeerd en wist niet precies waar dit gevoel vandaan kwam.
Is het omwille ik te weinig steun heb gevoeld toen ik nog een kind was? Of heb ik mezelf nooit genoeg op de eerste plaats gezet?
Als het me te moeilijk werd in het leven stortte ik heel vaak in.
Ik ben nochtans enorm zelfvoorzienend en heb vaak niet het gevoel dat dit ontbreekt, omwille ik heb geleerd me er zelf doorheen te knokken. In welke situatie ook.
Maar als de juiste snaar wordt geraakt stort mijn verdediging in en wordt mijn behoefte naar steun zichtbaar.
Ik hunkerde dan meer dan ooit naar liefde, geborgenheid, ...
Een onveilig gevoel overheerste en nam mijn emoties over. Ik ging heel snel in paniek.
Het boek van Jasmin Lee Cori bespreekt dit mooi in haar boek.
Er werd voor mij eindelijk heel veel duidelijk.
Ik leerde me opnieuw kennen, maar voor de eerste keer ook liefhebben en me normaal voelen.
Jasmin beschrijft het als volgt: 'Als je een ouder of ouders hebt gehad dat niet zelf overweg konden met hun eigen gevoelens en emoties dan is dat niet bevorderlijk voor het opgroeiende kind. Die zal dan op zijn/haar beurt de emoties te weinig bewust uiten en niet leren hoe zijn/haar emoties te reguleren.'
Ik voelde voor het eerst dat het niet aan mij lag. Ook niet om vinger wijzend te zijn naar mijn ouders, maar gewoon doordat ik een gebrek aan de juiste leermethode had. Zodat een 'normale' uitkomst onmogelijk was.
Stop met te pleasen.
Ik kreeg een duidelijk beeld in wat er thuis precies gebeurd was. Voor mij een stap in het herstelproces van mijn eigen ik. Het begin om te accepteren dat het niet mijn fout was en dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten en te stoppen om anderen te pleasen. Ik heb niet altijd te kiezen wat me overkomt, maar ik kan wel kiezen hoe ik ermee om ga.
Ik heb een keuze om neen te zeggen. Neen tegen situaties en zelfs tegen mensen. En dat eindelijk doen voelt heel bevrijdend. Mijn eigen grenzen respecteren.
Eindelijk zet ik mezelf op de eerste plaats. Soms ga ik nog in de fout en stort ik soms nog eens in. Soms voelt het nog wat beangstigend aan en wil ik steeds mijn keuzes nog met een betoog aanvullen. Soms voelt het normaal en dan weer abnormaal. Maar ik geef mezelf vooral tijd in dit nieuwe harnas dat ik 'mijn ik' noem.
Onveilig gevoel
Als kind heb ik me reeds op heel jonge leeftijd onveilig gevoeld. Ik heb dat gevoel zelf ontwikkelt door gebeurtenissen dat als kind voor mij te overweldigend waren. Ik werd heel vroeg waakzaam. Ik voelde me steeds onveilig, overal.
Mensen zeggen wel eens dat kinderen net kleine geleerden zijn. Ze hebben een aangeboren behoefte de wereld om hen heen te gaan verklaren, zodat ze zich eraan kunnen aanpassen en al doende ontwikkelen ze allerlei theorieën over hoe dingen werken. Als een theorie steeds opnieuw blijkt te kloppen, wordt het een geloof dat zich niet makkelijk meer laat veranderen.
Ik heb geleerd dat een persoon zijn/haar stemming zo kan omslaan.
In mijn jongvolwassen leeftijd werd dit nogmaals vergroot door een verkeerde partner. Ik vertrouwde niemand meer op de leeftijd van 21. Ik kwam in de 'fight or flight' modus.
Hierdoor heb ik steeds problemen gehad met mezelf te kunnen verbinden met andere mensen.
Door een psycholoog heb ik dit kunnen plaatsten en kan ik nu zeggen dat ik me niet snel meer onveilig voel.
Soms komt het gevoel nog boven, maar dan is het eerder een echo naar het verleden.
Veel studies uit de hele wereld hebben aangetoond dat ons leven vooral betekenis krijgt door de relaties die we hebben. Onderzoek naar weerbaarheid duikt telkens weer op in de liefde als grote weldoener of als grote hater. Als een partner in mijn geval geen begrip heeft, ga ik me terug heel snel onveilig voelen. We zijn de som van alle ogenblikken.
Als het me te moeilijk werd in het leven stortte ik heel vaak in.
Moeite om je authentieke stem te vinden
Vroeger voelde het aan dat ik verschillende rollen op me moest nemen en dat koste me veel energie.
Wat werd er van me verwacht? Wat verwachte ik van mezelf?
Ik wist het niet. Ik wist helemaal niet wie ik was. Ik wist helemaal niet wie ik wou zijn.
Hoe kon ik mezelf zijn als ik niet eens wist wie ik was? En hoe kun je nu objectief vaststellen of iemand ‘zichzelf’ is?
Met behulp van een psycholoog vond ik mijn innerlijke stem terug.
Ik moest me vooral los maken van de inhoud van de emotie, omdat ze onderdeel waren van pre verbale herinneringen die zich voordeden in mijn jeugd. Een tijd voordat mijn geest die echt kon beschrijven.
Ik leerde me beschermen tegen diepe pijnen.
Ik leerde kleine stapjes terug te doen. Me losmaken en niet alleen maar vast te zitten aan de emotie.
Die haalde me uit de vereenzelviging met de inhoud en bracht me in het deel van mezelf dat bewust is maar niet betrokken. Ik werd groter dan mijn gevoelens.
In De emotioneel afwezige moeder lees je alles wat je moet weten over emotionele verwaarlozing én het helen ervan. Het heeft mij een nieuw inzicht gegeven en kracht.
Door het lezen van dit boek kwamen er veel herinneringen aan mijn jeugd naar boven. Ik neem mijn ouders niks(meer) kwalijk. Zij deden wat ze konden. Maar uiteindelijk heb ik mezelf veel moeten leren.
Dit boek bood me geborgenheid en het stukje zelfliefde dat ik miste.
Jasmin Lee Cori legt de vinger op de zere plek en biedt veel herkenning en steun. Ze hielp me begrijpen wat er ontbrak in mijn jeugd, hoe dit verband houdt met mijn moeder en vaders eigen geschiedenis, en liet me zien hoe ik de wond kon helen.
Lees het vooral zelf! Het is goed leesbaar en mooi vormgegeven.
(De volledige recensie is te lezen onder de tab boekenkast)
We zijn de som van alle ogenblikken.
Praten helpt, vraag hulp.
Het is niet gemakkelijk om toe te geven dat het niet goed met je gaat. Maar het voelt minder zwaar als je even met iemand kan praten. Of het nu met een vriend(in) is of met iemand professioneel.
Doe wat voor jou comfortabel aanvoelt.
Je kan ook terecht in België op het gratis nummer van Tele-Onthaal (106). Dat is een telefonische/chat hulpdienst waar deskundige vrijwilligers je bijstaan als je het even moeilijk hebt. (24/24)
Voor mij voelt praten met iemand deskundig nog steeds op de dag van vandaag heel verlossend.
Reactie plaatsen
Reacties