Posttraumatische stress-stoornis

PTSS, het steekt bij mij nu en dan terug de kop op. Of misschien is het er altijd al geweest en was ik er nooit van genezen? Wat ik weet is dat ik moeilijk mijn rust kan vinden en angstig ben als PTSS  terug verschijnt. Ik krijg nachtmerries waar ik naar adem happend van wakker word. Ik krijg flash backs die ik niet onder controle heb. Ik slaap heel moeilijk in en word meerdere keren wakker. Tot gevolg loop ik oververmoeid door mijn dag en ben ik niet opgewassen voor al de nieuwe stoten die het leven met zich meebrengt. Ik was de hele dag in de fight of flight modus (vechten of vluchten), wat enorm vermoeiend was. Kortom, geen fijne periode. Maar ik kan er nu gelukkig al beter mee omgaan en hierdoor is de periode van angst minder lang. 

Symptonen

Wat zijn mijn symptomen?
- Nachtmerries en onrustig slapen
- Trillen en hartkloppingen als ik denk aan gebeurtenissen
- Steeds willen wegvluchten
- Voortdurend gespannen en opgefokt zijn (schrikachtig)
- Weinig geduld en snel boos
- Me schuldig voelen / schaamte hebben
- Doodmoe lopen en slechte concentratie
- Flashbacks
- Angst en paniekaanvallen

Help, ik word verkeerd begrepen.

Het vervelendste is dat ik constant verkeerd begrepen werd. Het maakte het allemaal nog vermoeiender om mijn rust te vinden. Ik botste dan vaak tegen onterechte beoordelingen aan.
Vele mensen rondom mij begrepen er niets van en wouden dat ik terug ‘normaal’ of ‘mijn oude zelf’ weer werd.  Ze legden de druk voor mij hoog en het maakte de tocht naar genezing zwaarder.
Ik kon alleen maar vragen aan iedereen rondom mij om het te proberen te begrijpen en geduld te hebben. Het steeds moeten uitleggen was moeilijk, want mijn verhaal was vaak onsamenhangend.  Een logisch verhaal hierover vertellen was voor mij niet mogelijk. Ik moest het eerst mooi opschrijven om logisch te laten klinken vooraleer ik het aan een buitenstaander probeerde duidelijk te maken wat er in mij omging. Maar ik hunkerde zo hard naar dat begrip.
Zoals de schrijver Ralph G. Nichols ooit zei: "de meest basale behoefte, is de behoefte om te begrijpen en begrepen te worden".

Herken je triggers.

Het is heel belangrijk je triggers te herkennen. Triggers zijn een gevoel of herinnering dat een slecht gevoel teweeg brengt.  Keer op keer herbeleefde ik als het ware wat me overkomen was en bleef de angst sterk aanwezig. In de loop der jaren heb ik geleerd wat die signalen zijn. Ik weet al veel beter mijn grenzen te bewaken en zo zorg ik ervoor dat ik niet meer in die stresstoestand kan gaan, hoe moeilijk het ook soms is.  Zeker als de aanleidingen van mensen rondom mij komen.  Maar het is mijn eigen keuzemoment of ik meega in het gevoel of niet.  Ik bepaal mijn eigen tempo, niemand anders kan dit voor mij doen.

Wat zijn mijn triggers?
- Onterecht beoordeeld worden
- Iemand die roept of zijn stem verheft
- Mij negeren na een conflict
- ongewenst/ niet geliefd voelen.

"Veel mensen rondom mij begrijpen er niets van en willen dat ik terug ‘normaal’ of ‘mijn oude zelf’ weer word."

Je bent perfect normaal

Met PTSS heb ik geleerd dat het perfect normaal is dat ik helemaal anders reageer dan dat ik doorgaans zou doen. Er is weinig bekend bij mijn vrienden-, kennissen- en familiekring over PTSS en ik werd vaak raar aangekeken. Mensen denken vaak dat je in een depressie zit. Maar ze weten eigenlijk totaal niet wat er aan de hand is. En met de beste bedoelingen krijg je dan allerlei tips, wat het dan nogmaals lastiger maakt. Ik wou mezelf dan ook steeds gaan verantwoorden, maar dat doe ik gelukkig niet meer. Ik maakte het voor mezelf zwaarder. Want alleen ik voel wat ik voel. En het doet er niet toe hoe een ander erover denkt. 

Hoe kom ik de dag door?

Lastig om ook elke keer in te schatten of iets zal lukken of niet.
Het ligt er steeds aan of ik die nacht een goede nachtrust heb kunnen hebben.
Ik verplaatste veel afspraken met vrienden omwille het me te veel was. Het was heel onvoorspelbaar en kostte me veel energie. Ik had een lage concentratie door wat er in mijn hoofd omging .
Wat voor mij ook heel vermoeiend was, dat was dat velen rondom mij beslissingen in mijn plaats wouden nemen. Ze wouden niets meer met mij bespreken. Ze dachten dat iets me te fel ging emotioneren of ik het niet ging aankunnen.
Ik moet eigenlijk toegeven dat dat het ergste voor me was.  Mensen die gingen bepalen wat het beste voor me was. Ik wou zelf zo graag weer de controle krijgen over mijn eigen leven en over mijn paniekemoties.

"de meest basale behoefte, is de behoefte om te begrijpen en begrepen te worden".

Hoe kom ik tot rust?

Ik probeer hoe moeilijk ook mijn focus te verleggen.  Het is in het begin heel moeilijk en ik bleef steeds in de emotie hangen. En het lukt niet vanaf de eerste keer vlekkeloos.
Ik probeerde vooral stress vrije omgevingen op te zoeken.  
Terug met mezelf gaan verbinden, durven alleen te zijn, aan introspectie doen, mediteren,...